Мы немач лечым словам чалавечым, I я не пабаюся рот адкрыць, Хоць перад трохмільярдным вечам Мне давядзецца сёння гаварыць. Для Леніна звычайнай мала рамы. I неабходна — каб яго абняць! — Перамяшчаць зямныя панарамы, Планеты дэкарацыі мяняць. Працуе пастаянна-акіянна Яго дыханне і сэрцабіццё. I рукатворная ЛЕНІНІЯНА — I будучыня наша, і жыццё. Задуха царскай шубы сабалінай, I сыты скрып вяльможных калымаг, I рабскі стогн над згорбленай далінай, Хто вас закрэсліў — чарадзей ці маг? Пачнём з таго, што бездаражжу лютай Ён, глыбісты нахмурваючы лоб, На тройцы ўсерасійскіх рэвалюцый Падняў краіну ў ярасны галоп. Ад гулкага паветра сэрца ные, Грымотна каранная торыць след, Як крыллі, прыўзняліся прыцяжныя, Ракетаю сягаючы ў сусвет. I як мы не паверым чалавеку, Што нам сябе пакінуў усяго? Глядзі — манументальны профіль веку Навечна зліўся з профілем яго! Ён гаварыў з набатам без'языкім — Цар-звонам, што свой голас абвясціў... I, каб народ стаў гордым і вялікім, Ён ядры слоў па свеце пакаціў. Ён сніў такое полымя пажара, Што з акіянскіх выйдзе берагоў: Ужо даўно вага зямнога шара Лягчэй вагі іржавых ланцугоў. I — спынен рух, I — адступіла мэта, I — безнадзейнасць надышла. I — вось, Згадаўшы меркаванні Архімеда, Ён смела замяніў зямную вось. Штурхнуў плячом, каб зноў надаць вярчэнне, I частка шостая, а там і трэць, Адчуўшы нечакана аблягчэнне, Прайшлі пад сонцам — крыўды абагрэць. I людзі, што спрадвек прасілі хлеба З працягнутай пакорліва рукой, Цяпер штурмуюць цытадэлі неба, Дзе зоры ходзяць дружнай талакой.