Ходзіць вецер па даліне,
       Ходзіць, павявае
Ды пра радасць мне, дзяўчыне,
       Песні напявае.
Разаслаліся шырока
       Ветлыя дарогі,
Я ступаю смелым крокам
       Без тугі, трывогі.
Выйду, гляну я на поле,
       Гляну — усміхнуся:
— Дзе ж такое ёсць раздолле
       Для цябе, Гануся?
Зняты межы — знак варожы,
       Гмахі — задзівіцца!
Ой ты, поле! Як прыгожа
       Ты ў калгаснай світцы!
Дзе ліхое беззямелле —
       Гора бацькі, дзеда?
Разам з панскім пустазеллем
       Знішчана без следу.
Скасавалі вашу ролю,
       Вузкія загоны:
Не прытуліце вы болей
       Слёз, нуды, праклёну.
Носіць поле гоман новы —
       Жыта жнуць жняяркі,
Рэжа скібы вол сталёвы
       Бальшавіцкай маркі.
I гамоняць нашы нівы
       Буйным ураджаем.
Ходзіць ён, дружок зычлівы,
       Па Савецкім краі!
Хай лепш ворагі-зладзюгі
       Не ўчыняюць ліха, здрады, —
Не, не вернуць іх патугі
       Праклятага ладу!

                * * *

Ходзіць вецер далінаю,
       Ходзіць каля гаю.
I я вольнай пуцінаю
       Іду, дзе жадаю.
Расчынілі мне гасцінна
       Ясныя дарогі —
Ідзі ўперад несупынна:
       Зняты ўсе парогі.
Я — камбайнер, трактарыстка,
       Кіраўнік брыгады,
Я — пілот, парашутыстка,
       I мне ўсюды рады.
Я — дырэктар на заводзе,
       Аграном, вучоны...
Ці было калі ў народзе
       Столькі нам разгону?
I ў сям'і мне воля вее:
       Без царквы, без бога
Сама выберу сабе я
       Друга дарагога.
Дзе ж так вольна ў свеце жыці?
       Ці ж не радасць гэта?
Як жа край свой не любіці,
       Родны край Саветаў!