I я у дзяцінстве не ведаў калыскі, Не ведаў бацькоўскае цёплае хаты, Замест калыханкі, схіліўшыся нізка, Спяваў у цяплушцы салдат барадаты: «Віхуры варожыя веюць над намі...» I ў нашай цяплушцы свісталі вятры, Смяяліся хлопцы: «Пакончым з панамі, Як толькі усе даядзім сухары». I мне аддавалі шурпаты і горкі Сухар са свайго франтавога пайка, А самі круцілі цыгаркі з махоркі I песню зацягвалі пра Ермака. Пасля, пасадзіўшы на мулкім калене, Чырвонагвардзеец пытаўся не раз: «Ці ведаеш, браце, што думае Ленін I што ён гаворыць пра нас?» I я, ашчаперыўшы шыю худую, Услед паўтараю за ім: «Мы наш, мы новы свет збудуем, Хто быў нічым, той стане ўсім!» Салдацкія вочы адразу цяплелі I бачылі заўтрашні дзень прад сабой. Матросы балтыйскія весела пелі, Што гэта апошні рашаючы бой. Вось так у цяплушках, у дымных бараках I я і мае аднагодкі раслі, Не ведалі мы, што ужо аб рабфаках Ільіч клапаціўся ў Крамлі, Што ён ужо бачыў агні Днепрагэса, Адзначыў на карце Кузбас I марыў, што ў нетрах сібірскага лесу, За горадам горад устане для нас. I разам з бацькамі маё пакаленне Валіла тайгу і драбіла каменне, Закладвала домны, капала каналы — Лажылася позна, а рана ўставала, Дрыжала ў палатках у сцюжы і ў буры, Каб горад узняўся хутчэй на Амуры, Стаяла на варце дзяржаўнай граніцы І помніла: трэба вучыцца, вучыцца. Трымала вінтоўку, кайло і лапату I слухала лекцыі па сапрамату, Ішло вечарамі ў партыйную школу I ворагаў біла каля Халхін-Гола. Маё пакаленне, мае аднагодкі, Пачуўшы трывогу, надзелі пілоткі I ў цеснай зямлянцы кляліся ўрачыста: — Лічыце мяне камуністам! I кожны быў братам, I кожны быў другам Ля сцен Ленінграда, У пекле над Бугам. Куды б ні вяла нас крутая дарога, За намі заўсёды ідзе перамога — У льды Антарктыды, у неба прасторы, Дзе ўсходзяць яшчэ не адкрытыя зоры.