Партыйная балада. XX стагоддзе Прайдзісветы пілі, як у бочку — булькатала, лілася гарэліца, I потым, п'яныя, з гогатам лавілі жанчын і дзяўчат. А ён засланяў рэвалюцыю ад тых, хто над праўдаю цвеліцца, Бо ведаў, што ёй не ў радасць гэты сп'янелы чад. Прайдзісветы нявер'е пладзілі і новую ўладу, шчаслівыя, Бы той капялюш, прымервалі пад свой анархічны грэх. А ён рэвалюцыю беражна, нібы нявесту цнатлівую, Засланіўшы сабой бескарысліва, у сцюжах аддана грэў. Прайдзісветы кралі мільёны — як воллі, мяшкі набіваліся, Усё хапатліва хапалі, усё да сябе граблі. А ён, галодны і босы (колькі мяшчане смяяліся!), Аддаваў сваёй рэвалюцыі апошні і хлеб, і рублі. «Выдае сябе за святога, — злаваліся здзіўлена многія. — Нашто? Рэвалюцыя спіша — ты пі, і цалуйся, і еш. А твая чысціня і цнатлівасць — на сёння адна дэмагогія. Ды і наогул каму ты жыццё сваё ўсё беражэш?!» А ён паціскаў плячыма — не мог як след разабрацца ён, Пра што мяшчане гавораць? Хто над жыццём дрыжыць?.. Ён проста, калі было трэба, выйшаў на кулі бяляцкія I аддаў сваё сонца і неба, каб магла рэвалюцыя жыць. (З кнігі «Веча славянскіх балад»)