З гадоў,
             калі неба крамсалі
Узнятыя гневам клінкі,
Прыходзяць да нас камісары –
Духоўныя нашы бацькі.
На вуснах іх —
                           марш недапеты,
Упартыя словы надзей.
I кулямі партбілеты
Прышыты да юных грудзей.
I падалі, і ўваскрасалі,
Сабой засланялі жывых.
Сягоння глядзяць камісары,
Як суддзі, на ўнукаў сваіх.
Мы іх перагналі па ўзросту,
Сягнулі да зорак сівых.
I ўсё ж, як падлеткі, зайздросцім
I лёсу, і пафасу іх.
I марай свяшчэннаю самай
У сэрцах надзея гарыць,
Што нас не ўпікнуць камісары —
Суровыя нашы сябры.