Руская балада. XX стагоддзе На вуліцы Шырокай — крокі, крокі, На вуліцы Шырокай — пільныя званкі, На вуліцы Шырокай — вока на воку: На вуліцы Шырокай мак таўкуць шпікі. Шастаюць філёры, нібыта здані, Вушы паліцэйскіх — ля кожнай сцяны. Ломяцца філёры, прыкідваюцца, маняць — Шукаюць падбухторшчыка ўпарта яны. Аблізваючы пальцы, залітыя лёкам, Адмыкаюць нехаця мяшчане замкі... На вуліцы Шырокай — крокі, крокі, На вуліцы Шырокай — спрэс шпікі. Злуюцца мяшчане: — I што яму трэба? Навошта ён прэцца адзін на ражон? Ёсць жа і хлеб у нас, ёсць і да хлеба... Чаго ж так яшчэ дамагаецца ён?! Жыў бы, як мы, — нават дробязі рады! Даіў бы штовечар, як мы, самавар... Яму ж не падабаюцца, бачыце, улады, Яму ж не даспадобы, бачыце, цар! I што, божа мілы, пайшлі за людзі — Нельга спакойна пажыць з-за такіх, — Злуюцца мяшчане. Б'юць сябе ў грудзі. Сытыя гладзяць свае валлякі. Дзверы расчыняць... дзверы зачыняць, Шукаюць, шукаюць — і ўсё, бач, дарма... Ну, дзе ж ён, ну, дзе ж ён, гэты злачынец? Як скрозь зямлю праваліўся... Няма! Зацесна зрабілася тут, на Шырокай, Звоняць, як кайданы цяжкія, званкі... На вуліцы Шырокай — крокі, крокі: Леніна шукаюць упарта шпікі. А ён ужо, Ленін, спяшаецца ў Смольны, Дзе яго чакае працоўны Савет... Вось-вось «Аўрора» свет стары расколе... Вось-вось заднеецца новы наш свет. (З кнігі «Веча славянскіх балад»)