Упарта, цвёрда і натхнёна,
Гартуючыся на хаду,
Ідзе нястомная калона —
I рады я, што ў ёй іду.
Яна мільённая.
Нас многа.
Яе дэвіз — жыццё, святло.
Даўно пайшла яна ў дарогу,
Калі мяне і не было.
Яна, што крыллі для народа,
Яна — ягоны розум, кроў...
Як быццам з ёю я заўсёды
З пачатку самага ішоў.
Згаралі ў ёй,
Не паміралі,
I знішчыць не магла турма,
Хоць шмат каго, што пачыналі
Цяпер, на жаль, ужо няма.
Ды мы, адданых іх, да скону
Заўсёды будзем ўспамінаць —
Іх незабыўныя імёны
На небе зоркамі гараць...
. . . . . . . . . . . . . . . . . .