Словы нашай велічнай Праграмы
Я чытаю ўважліва, натхнёна, —
То глядзяць не літары радкамі,
Гэта вочы зыркія мільёнаў.

Вочы, што ў гадах не зналі зморы,
Вочы аднадумцаў і герояў.
Я гляджу ў іх, быццам у азёры,
Ўсё жыццё ўстае перада мною.

Я гляджу, як паміж хваль высокіх
Ветразь мой удалячынь кіруе —
Ад дзядоў і прадзедаў здалёку
Аж туды, дзе марамі жыву я.

За даўно мінулымі гадамі,
Што смугою шэраю пакрыты, —
Бачу ўсё, пяройдзенае намі,
Бачу ўсё, што намі перажыта.

Кожны з нас адчуў і добра вызнаў
Зорку, што нам воляю заззяла.
Я ж гляджу ў той час, як камунізма

Камсамол, маладосць,
Шлях юнацкі, узлётны,
Скрозь дарогі твае,
Ні канца ім, ні краю.
Хіба сорак табе,
А мне болей паўсотні?
Ты ж такі малады,
Я старэць не жадаю.

Што я стаў пераросткам,
Не вынось мне вымовы,
Можаш ты, можаш ты
Мне паверыць, здаецца, —
Я кажу, як даўней
У ячэйцы вясковай,
Што я й сёння юнак,
Камсамолец па сэрцу.

Камсамол! Я твой друг,
Выхаванец і вучань.
У кагортах тваіх
Хай не быў я героем,
Ды ішоў праз гады,
Як праз горныя кручы.
Дзе б ні быў ты ў шляхах —
Быў заўсёды з табою.

Помню першыя дні,
Што жыццё ўскалыхнулі,
Успаміны пра іх

Я дарос, пасталеў на вайне.
І хоць свеціцца срэбра на скронях,
Дзядзькам клічаш дарма ты мяне, —
Першы раз галасую сягоння...

Я ў баях пасівеў маладым:
Можа, попел мне скроні асыпаў,
Калі я штурмаваў гарады,
А мо пенай апырскала Прыпяць.

Нахадзіўся і я за вайну,
І вярнуўся з паходу ўчора,
І слязу першы раз праглынуў,
Неба роднага ўбачыўшы зоры...

Дай, таварыш, і мне бюлетэнь:
Калі хоча Радзіма спытацца,
Я ў сягонняшні радасны дзень
Адкажу дарагой па-салдацку.

Прысягаю на попел руін
І на нашу вялікую справу, —
Не знайшоў ласкавей я краін,
Ані больш чалавечага права.

Слёз нашых захопнік не бачыў,
Хоць вочы смылелі не раз.
На смерць нас вядуць — мы не плачам,
Сяброў мы хаваем — не плачам,
Не плачам ад крыўд і абраз. —
      Сухія ў нас вочы у горы...

На з'ездзе прысягу прымаем
I сцяг свой высока трымаем,
Стаім мы плячо да пляча.
«Інтэрнацыянал» заспяваем —
Спадчыннікі Ільіча —
      I слёзы тады падступаюць...

Пад гул барабанаў і горнаў
I лёгка, і цвёрда, і горда,
Каб кожны іх крокі пачуў,
У залу ідуць піянеры,
Што нам, камуністам, так вераць,
Як верым мы ўсе Ільічу. —

Партыя!
Болей святога
У свеце не ведаю я.
Партыя, гарту стальнога,
Родная наша сям'я.

Шлях твой,
Здаўногу вядомы,
Лёг праз гады ў барацьбе,
Што не пад сілу нікому,
Заўжды пад сілу табе.

Сілу адзінства
Гартуем,
Славу куём перамог,
Выйсці супроць хто спрабуе
Смеццем злятае з-пад ног.

Партыя!
Болей святога
Ў свеце не ведаю я,
Партыя, гарту стальнога,
Родная наша сям'я.

Прывет вам, племя маладое,
Зямель савецкіх яснацвет!
Дарога ваша — шлях герояў,
У новы дзень бліскучы след.

Як сонца, першыя ў паходзе,
Стыхіям злым наперакор,
Ішлі вы з песняй, як разводдзе,
На штурмы скал і дзікіх гор.

Ішлі вы, юнасць-чарадзеі,
З'яднанай сілай грамады,
Перамагаючы завеі,
Дажджы, і суш, і халады.

I голас вашай песні звонкай
Лавіў прастор нябёс, зямлі,
I ціш балот, і шчыт сасонкі,
Дзе густа збіліся камлі.

Усюды, дзе патрэбна зброя,
Каб перашкоды ўсе скрышыць,
Вы неслі сэрца маладое
I жар юнацкае душы.

I было крэпка ваша раме,

Цвёрда трымаўся юнак на дапросе,
Тоячы словы і думкі свае.
Вораг-жандар дакурыў папяросу
I камсамольскі білет аддае.

— Вось і білет твой, — сказаў ён ласкава,
I ад яго на вачах у людзей
Ты адцурайся; выгодная справа:
Жыць застанешся, — жыццё даражэй.

Што ў ім карыснага? Кніжка, не болей.
Кніжку спалі — і размовам канец!
— Не, не спалю! — адказаў камсамолец. —
Хай лепей сэрца мне спаліць свінец!

— Ты не згаджаешся? Вельмі шкадую.
Кінь свой білет у палонку тады.
— Не, я не кіну ў ваду ледзяную,
Сам лепш зайдуся ад лютай вады.

— Добра, хай будзе па-твойму. — На гэтым

З гадоў,
             калі неба крамсалі
Узнятыя гневам клінкі,
Прыходзяць да нас камісары –
Духоўныя нашы бацькі.
На вуснах іх —
                           марш недапеты,
Упартыя словы надзей.
I кулямі партбілеты
Прышыты да юных грудзей.
I падалі, і ўваскрасалі,
Сабой засланялі жывых.
Сягоння глядзяць камісары,
Як суддзі, на ўнукаў сваіх.
Мы іх перагналі па ўзросту,
Сягнулі да зорак сівых.
I ўсё ж, як падлеткі, зайздросцім
I лёсу, і пафасу іх.
I марай свяшчэннаю самай
У сэрцах надзея гарыць,

У валасным будынку, з краю,
Малы агеньчык ледзь мігціць —
Ячэйка наша пасядае,
А спраў бягучых не злічыць.

Сышліся, як сябры, на сходку,
Хоць у ячэйцы іх не шмат —
Наш камісар, каваль з маёнтка,
I, што прыйшоў з Карпат,
                                           салдат.

Гудуць аб хлебе, аб аўчынах,
Гудуць аб бандах навакол...
Настаўнік ціхі, беспартыйны,
Вядзе няхітры пратакол.

Гудуць аб хлебе, аб насенні,
Як разлічыцца са старым,
А са сцяны задумны Ленін,
Здаецца, штосьці кажа ім.

I ў сэрцах іх мацнее вера,

Разгледзеўшы, што шэры Воўк — прахвост,
Яго з правіцеляў прагналі,
На гэты ж пост
Ваўчугу белага абралі.
Але прайшлі гады, а змен не бачна нешта.
Ваўкі, як і раней, ірвуць Ласёў,
Ліса знішчае Рабчыкаў да рэшты,
У рэчцы Выдра ловіць Карасёў,
Як і раней, так і цяпер
Пануе крыважэрны звер.
Палёгкі ні на грам. Узняўся роў наўкола,
Глядзіш, у бойку кінецца жывёла.
А справа гэткая для воўчай зграі дрэнь.
I вось, каб абдурыць яшчэ раз масы,
Прыхільнікі крыві і мяса
Зноў выбары ў адзін звычайны дзень
У лесе арганізавалі.
I так выдатна справу правялі,

У памяці крывавая блакада
I роднай вёскі змізарнелы дым...
Па тры разы мянялася улада
За суткі, за кароткія зусім.

Хто выжываў у гэтай калатнечы?
Хто лепей акапаўся у зямлі
Ці захінуўся за чыесьці плечы,
Хоць тыя не шырэйшыя былі.

А гінулі адчайныя змаганцы,
Што кідаліся люта на драты,
Ў баях не азіраліся на шанцы
I зброю не кідалі у кусты,

He адступалі перад чорнай здрадай,
Раздзетыя, вялі з бранёй вайну...
Хоць тры разы мянялася улада,
Яны заўжды стаялі за адну!

Зашумі галлём, сасоннік,
Заспявай, быльнёг-лаза,
Што мы вольныя сягоння, —
Воля вырасціла нас.

Загудзі паўстаннем, вецер,
Звонам, крыгамі вясны,
Што не паншчыны мы дзеці,
Рэвалюцыі сыны.

Хоць нас гора гадавала,
Гора гушкала калыбель,
Але сёння нас нямала,
Нас — магутная арцель.

Мы прасторы арляняты,
З намі волі штандары,
Грудзі Леніным узняты,
Сэрца помстаю гарыць.

Нас вучыў пакойны Ленін
(Словы помняцца й цяпер):
За працоўных вызваленне
Будзь гатовы, піянер!..