Беларусь, як шырокая жніўная песня,
Беларусь, як паводка празрыстых крыніц,
Беларусь, Беларусь —
Маладосці прадвесне,
Салаўёў пераклічка і гул навальніц.

Над калыскай тваёй бедавала жалейка,
На дарогах тваіх галасілі жанкі,
Прадавалі тваю прыгажосць за капейку
Радзівілы, сапегі, паны і панкі.

Гэта чорная плойма цябе пашматала
На маёнткі, фальваркі, здавала ў палон.
Ты да часу сівела, ты ўсё памятала,
Не забыла нічога да сённяшніх дзён.

Ты жыла ў прыгажосці і ў песні дзявочай,
У журбе мацярынскай і ў звоне касы,
Ты ўзяла у азёраў блакітныя вочы,

I я у дзяцінстве не ведаў калыскі, 
Не ведаў бацькоўскае цёплае хаты, 
Замест калыханкі, схіліўшыся нізка, 
Спяваў у цяплушцы салдат барадаты: 

«Віхуры варожыя веюць над намі...» 
I ў нашай цяплушцы свісталі вятры, 
Смяяліся хлопцы: «Пакончым з панамі, 
Як толькі усе даядзім сухары». 

I мне аддавалі шурпаты і горкі 
Сухар са свайго франтавога пайка, 
А самі круцілі цыгаркі з махоркі 
I песню зацягвалі пра Ермака. 

Пасля, пасадзіўшы на мулкім калене, 
Чырвонагвардзеец пытаўся не раз:

Вось і лес пачарнеў,
Набрынялі старыя таполі,
Да азёраў і рэк ручаі пацяклі —
За аселіцай рунню укрылася поле,
Гром ударыў, і лівень пабег па зямлі.

Пачынала хрысціцца старая бабуля;
«Загрыміць на аголены лес —
Будзе голад і будзе няўрод»,
Але дождж не змаўкаў,
У маланках, у громе і гуле
Пачынаўся чацвёрты калгасны год.

Дождж ішоў, і, здалося, зямля закінае,
Беглі весела дзеці па лужах уброд.
А ў хаціне шаптала бабуля старая:
«Будзе голад, пабачыце, будзе няўрод».

Загулі ручаіны, вясёлка устала над светам,
I пад ёю дадому буслы паплылі.

                                 На собранье целый день сидела:
                                 To голосовала, то лгала.
                                 Как я от тоски не поседела?
                                 Как я от стыда  не умерла?
                                                           Вольга Бергольц

Мы ўсе галасавалі як адзін
За дэлегатаў і за пастановы
I слухалі амаль па пяць гадзін
Стары даклад, хоць быў дакладчык новы.

I пляскалі, калі спыняўся ён,
Грымела зала, як у навальніцу,

Дзве родныя мовы, як два ручаі,
Зліліся і сталі крыніцай жывою.
Мне курскія ў Глуску пяюць салаўі,
I кружацца нашы буслы над Нявою.

Я з першага класа усё разумеў:
«Плакала Саша, как лес вырубали...»
Пад гукі цымбалаў ад шчасця нямеў,
Калі за ракой датлявала купалле.

Купала і Колас адкрылі мне зрок,
Душу зачароўвалі матчыны песні,
А пушкінскі вечна крылаты «Прарок»
I у познюю восень прыносіць прадвесне.

Я ў ленінскім слове знаходжу заўжды
Падтрымку, адказ і параду,
I мне, як і ў даўнія тыя гады,
He трэба зусім перакладу.

Заўсёды адданы праўдзіваму слову,