Табе складаю гэты гімн, мой горад!
I не крыўдуй, прастор жытнёвых ніў,
Што мой напеў, яшчэ духмяны борам,
Сінеючы ад мядзельскіх азёраў,
З жалезам, гулам фабрык падружыў.

Нічога я ад гэтага не страціў:
Hi шчырасці, ні свежасці сваёй.
Мне фарбаў новых ззянне і багацце
Раскрылася ў агнях электрастанцый,
Успыхнуўшых вячэрняю парой.

Я знаю добра: песень новых многа
Падорыць дружба трактара з зямлёй,
Камбайна з нівай жыта залатога,
Шляхоў сталёвых з палявой дарогай
I дружба лямпачкі Ільіча з зарой.

Я рад бязмерна стрэчам небывалым,
Такім, як сёння ў горадзе маім:

Тое, што Зямля — круглая, бясконцая,
Людзі чулі даўно,
Але толькі пасля Рэвалюцыі,
Якая разарала межы,
I сляпыя пераканаліся ў гэтым.

Мы ўглядаемся
У партрэты Леніна,
Але найбольш жывы ён паўстае
У вобліку Радзімы нашай.
Таму часцей глядзіце на хлеб-соль,
На сталь, што выплаўляем,
На агні электрастанцый,
На трасы міжпланетных караблёў,
На славаю акрытыя сцягі,
На рукі, поўныя святла і мудрасці яго,
На непаўторныя малюнкі дзетвары
З жывымі казкамі...
I калі слёзы радасці
На вочы набягуць —
Іх не саромцеся,
Глядзіце ў сонечную далячынь —
У будучыню нашу!

Тысячы дотаў нямецкіх,
А ў іх не злічыць вартавых.
Чыгуначны шлях ляжыць,
Як струна.
Загад Панамарэнкі,
Загад партызанам, з Масквы,
Каб ранены звер нямецкі
Ад болі смяротнай ўзвыў:
Рэйкавая вайна!
Рэйкавая вайна!

Гэта — за ноч адну,
Пад кожную рэйку — тол;
Гэта — на бой апошні
Усю Беларусь падняць;
Гэта — за ноч адну,
Па ўсіх па шляхах агонь;
Гэта — пад хмары ўздыбіць
Сталі мільёны тон.
Рэйкавая вайна!
Рэйкавая вайна!

І пакаціўся гром,
Якому век рэхам грымець.
Яму адклікаліся: Буг,
Дняпро і Беразіна.
З Усходу ішла вясна,
Каб зноў на палях зелянець,

Нас не пыталіся хто мы
У гэтыя дні за граніцай.
Братам мы даўно вядомы,
А ворагі ведалі мсціўцаў.

Браты нас даўно чакалі,
Насустрач нам выхадзілі
I нас абдымалі рукамі,
I песні пра нас злажылі.

Мы з імі дзяліліся хлебам,
Што вырас у стэпах данецкіх,
Пад зорным апаленым небам —
Святым нашым хлебам савецкім.

З баклагаў паходных пілі мы
Віно, свежасць Віслы, Вельтавы,
За Сталіна і за радзіму,
За будучыню і за славу.

А вораг праходзіў моўчкі,
Ці стаў пад позіркам нашым.
Дадолу спусціўшы вочы,
I побач быў дзень учарашні.

Мы катам прыпомнілі сёння

Поўнач.
            Куранты крэмлёўскія звоняць.
Не уцячы ад назойлівых дум,
што агарнулі
                        і пляцам чырвоным,
як неадступныя цені, ідуць.
Можа за гэтую ноч над краінай
новы лес шыбеніц вырас, і зноў,
рукі скруціўшы, на здзек, на чужыну,
вораг пагнаў і сясцёр і братоў.
Вецер праносіць заходнія хмары,
толькі не снежнай мяцеліцы бель —
попел гарачы далёкіх пажарышч
мне ападае
                   на твар,
                                 на шынель.
Попел далёкіх загонаў, з якімі

Каго не хвалюеш ты,
                                    песня
фабрычных сірэн і матораў!
Па сонечных цэхах іду я.
Хай славіцца
                       праца ткачоў!
Я віджу стаханаўцаў, моладзь,
з кім разам у бітвы хадзілі,
з кім волю віталі, і танкі,
і зоры
           на шлемах байцоў.

Вясёлкамі ззяюць на пражы
ўсе колеры нашай радзімы:
чырвань Крэмлёўскага сцяга,
і Арктыкі снежная бель,
глыбокі блакіт акіянаў,
зелень стэповых прастораў,
зелень наднёманскіх пушчаў
і спелае
              золата ніў.

Асенні дзень. Звіняць лісты,
не адляцеўшыя у вырай.
У змроку раннім і густым
ён бронзавы на плошчы вырас.
Здалёку, з Смольнага прышоў
і стаў, глядзіць, як залаціцца
ў чырвоным полымі сцягоў
ордэнаносная сталіца.
Сталёвым крокам перад ім
пад ўзрывы медныя аркестраў
ідуць калоны, залатым
сцягоў абвеяныя ветрам.
Дрыжыць зямля, гараць штыкі,
на шлемах баявыя зоры.
I танкі, і грузавікі,
цяжкіх калес гарматных говар.
I ўсіх вядзе ў зары сцягоў
да мрамарнага п'едэсталу,
да мэты сонечнай, яго
саратнік — непахісны Сталін.
Ён край наш вызваліў з турмы,
ён сонца запаліў над намі,