Спалілі рукапіс яго,
затым — філосафа самога
пякельны спапяліў агонь
за праўду пра людзей і бога.
Пасля, за горадам, з гары
той попел стрэлілі з гарматы
у небыццё, ў тартарары
царквою спаленых і клятых.
I па загаду караля,
як зажадалі езуіты,
яго раздадзена зямля,
дварышча бур'яном пакрыта.
Такі бязлітасны прысуд
быў цемрашалаў ашалелых
наступніку ідэй, пакут
Джардана Бруна й Кампанелы.
Ды паглынае часу вір
цароў, тыранаў, езуітаў;
і вось Лышчынскі Казімір
вярнуўся ў новы дом з нябыту.
Прыйшоў, услаўлены, да нас
вяшчун сягонняшняга даўні, —

Я — мужыцкі сын, і радаслоўная
анідзе не значыцца мая,
дзед і прадзед, а далей замглёная
далячынь —
стагоддзяў акіян.

Зверху ў ім
я, нібы хваля з хваляю
веснавой блішчастае раллі;
у зямлю касцьмі, вярбой трывалаю
майго роду карані ўраслі.

Колькі летаў сам нагамі босымі
чуў цяпло вільготнай баразны,
захлынаўся на пакосе росамі,
ветрам дыхаў жытнім
і лясным.

Шмат сялянскай кемнасці, стараннасці
у палеткі ўкладзена было,
а пакінуў, можа, нават з радасцю
мной зямлю араную,
сяло.

He цярплю, хто ахкае і вохкае,
як згадае хату,
кут бацькоў,
дэкларуе ў сувязі з эпохаю

На жалезным скразняку Еўропы
твой не раз ляцеў і ліст, і попел.

На скразных шляхах, у даўняй даўнасці,
марыла пра цвёрды шчыт і меч,
трызніла ты вежамі дзяржаўнасці —
мець сваё імя
і сцяг свой мець.

Ha цара, на пана твой араты
браў касу, сахор
ці пісталет,
каб мужыцкай праўдаю жыла ты
з вольным словам,
хлебам на стале.

Помняць пра паўстанцаў тых адвагу
брук стары
і лес, дзе россып журавін...
Шмат прыйшло на змену, верных сцягу,
роднаму
па колеру крыві.

Ноч была кастрычніка ўспраменена
промнямі «Аўроры»,
выбліскам з гармат...
Беларусь, ты ўчула з вуснаў Леніна

                            I

Мой кут лясны!
Я змалку добра зведаў
тваю лістоту, зоры і дажджы;
тваёй зямлёй і небам восем летаў
абвеяны і ўдзень быў, і ўначы.
Дагэтуль чую гром, што на начлезе
мяне будзіў у лузе ці на ўзлессі,
і як маланкі з ліўнямі сякуць
па шарачку.
Яшчэ ляжыць там шмат маіх падушак —
грудкоў і купін, на якіх я мог
і мармытанне ўчуць начных дарог,
і піск травінкі,
і трызненне птушак.
Мой лёгкі сон трымцеў, злятаў, як пух,
калі зямля ўздыхала ў сне, пад вухам;
тады гадзіны ночы мерным рухам